ఆశావాదం

అద్దంలా అంబరం రోజంతా తేట తెల్లని వెలుగులీనగ

అక్షయ లోకపు అందమంతా వెల్లివిరిసిన పచ్చికలో

ఆశగా నడిచిన అడుగడుగు మదిలో ఆహ్లాదం నింపగ

తరుల గిరిపై నిత్యం వసించిన ఎంత మేలని తలచితి

మసగబారు వెలుగు అసుర సంధ్య ఆగమనమని,

నను అవరోహణమవమని ఆగాదముకు తోసివేయగ

నేలను దిగిన ఆ ఆనందం నశించునెందుకో నాలో

మలినం నాలోనో లేక ఇలలోనో అవగతమవక

ఒంటరిగా గడిపిన ఆ గడియలు నను పెనవేసుకొంటే

నాలోని ఆ గొఱ్ఱెపిల్లల స్వచ్చత నా ప్రాణమైతై...

అత్యాశేమో,స్వార్థమేమో,కపటమేమో ఈ తలంపు

అని నాలో మరో పార్శ్వం నను ప్రశ్నించింది

ఆశావాదానికి ఎల్లలు గ్రహించే పరిపక్వత నాలో లేదేమో!

కానీ ఎల్లలులేని "నిద్ర"లోకి జారుకొన్న నన్ను చూపిస్తూ

కాలం సమాధానం చెప్పింది నెమ్మదిలేని గాలితో...